Zorgen over stijgende kosten
Het was de afgelopen week veel in het nieuws: de forse stijgingen van grondstof- en energieprijzen. Met een twijfelachtige hoofdrol voor gas. Ik las ergens dat het tarief acht keer zo hoog is dan een jaar geleden.
Daar word je niet vrolijk van, zeker nu de temperatuur weer daalt. Het is een bekend gegeven dat het vierde kwartaal belangrijk voor de horeca is. En net nu worden we geconfronteerd met aanzienlijke prijsstijgingen. Dat voelt niet goed.
Deze ontwikkeling komt op het moment dat we de consequenties van de pandemie vol in het vizier krijgen. Op het moment dat de financiële steunmaatregelen van de overheid aflopen, op het moment dat het uitstel van betaling van verschillende belastingen voorbij is. We moeten de boontjes weer zelf doppen. En dat is helemaal goed, we zijn tenslotte ondernemers.
Van huis uit ben ik een ras-optimist. Als ik die prijsstijgingen zie, dan word ik daar niet vrolijk van. Kijk bijvoorbeeld naar het vlees. In de post-corona samenleving komt de productie langzaam op gang. Terwijl de eetzalen – met dank aan de QR-code - weer lekker vol komen te zitten.
Dan zijn er nog andere kosten die stijgen. Wat te denken van de huurbaas die in de (zo goed als) post-corona-samenleving denkt dat de penningen weer verhoogd kan worden. Of de salarissen van medewerkers die dankzij de pandemie – en het ervoor reeds bestaande tekort - onvermijdelijk hoger zijn dan vroeger.
Het doorberekenen van kostenstijgingen naar de gast wordt onvermijdelijk. Een beetje hoofdschotel kruipt niet voor niets langzaam richting dertig euro. Ik was laatst met drie vrienden een hapje gaan eten. En we hebben niet vreemds gedaan, maar we moesten toch ruim 350 euro aftikken.
Dus broeders in de keuken en de eetzaal: het wordt écht tijd om eens goed na te denken over de (naaste) toekomst. Veel succes met de overpeinzingen.