Helemaal ‘gruts’ op onze Guus
Van de week moest ik denken aan de tijd dat ik als kok werkte bij Hostellerie Van Gaelen in Heeze, onder de rook van Eindhoven.
Het waren mooie jaren, die mij nog steeds haarscherp op het netvlies staan. Ik werkte daar met fijne collega’s. Kreeg daar (mede) de kans om me te groeien tot de chef die ik nu ben. Vandaar dat het dorp aan de Strabrechtse Heide een warm plekje in mijn hart heeft.
Ik was er laatst weer, om samen met mijn partner gerechten te proeven bij het fijne restaurant Trebeca. En niet zonder reden. Want onze zoon Guus (18) liep er stage. Hij studeert aan een Belgische koksopleiding, net als ik heb gedaan. Guus in Koksijde, ik in Leuven.
Zoals elke vader op zaterdag aan de lijn staat om zijn kind te zien voetballen, zo zat ik in de eetkamer van Trebeca. Trots op mijn zoon, of gruts, zoals we in Oost-Brabant zeggen. En benieuwd naar al het lekkers dat hij voor ons bereidde. We hadden voor twaalf gangen gekozen. Om extra te kunnen genieten. Wat was het heerlijk!
Het gaf mij een fuzzy feeling, zoals de Britten zeggen, om mijn eigen vlees en bloed daar vol concentratie met óns beroep bezig te zien in de open keuken. Ik was al trots dat Guus de stage van zes weken met goed gevolg wist af te ronden. Maar wat was ik verheugd om te horen dat hij het zo goed heeft gedaan, dat de chef hem heeft uitgenodigd om er te komen werken. Als hij zover is.
Wat zou het mooi zijn als Heeze net zo’n bijzonder plekje in het hart van Guus krijgt, als het bij mij al jaren heeft. Wellicht komt daarna ook een droom dichterbij. Om als vader en zoon schouder aan schouder in een keuken te staan. In een team dat door onze Guus wordt geleid.