Kan niet wachten totdat ik aan de slag kan

Het begint aardig op te schieten, mijn showstuk van De Dru. Ik heb ondertussen een tekening gemaakt. Mijn docent, Mark Wils, heeft er al een paraaf onder gezet.

Daar ben ik heel blij mee, want dat betekent dat ik verder kan met het uitwerken van de details. Ik begin snel, waarschijnlijk nog deze week, met de specificaties. Aarzelen is geen optie, want de klok tikt: op 10 juni moet ik mijn werk inleveren.

Ik legde hier al eerder uit dat ik in Ulft in de schaduw van de hoge toren van De Dru ben opgegroeid. Dat geeft aan dat het geen kil showstuk is, maar ook iets persoonlijks.

Als een soort veldonderzoek ben ik afgelopen weekeinde met mijn oma naar De Dru gewandeld. We hebben het binnenterrein van de voormalige ijzerfabriek, tegenwoordig cultureel centrum, bezocht. Op mijn notitieblokje heb ik enkele karakteristieke details vastgelegd.

Ik heb er ondertussen veel zin in. We hebben de afgelopen tijd weer een reeks inspirerende lessen gekregen. Ik weet nu het verschil tussen dood en levend deeg (gist!). En ik ben er uit: vanwege de stabiliteit ga ik de toren in mijn showstuk van dood deeg maken.

Docent Mark kwam van de week met een minuscuul malletje. Dat is bedoeld om kleine bakstenen te bakken. Uiteraard in de bekende rood-grijze steenkleuren. En dat betekent dat ik in mijn bakkersoutfit als een heuse bouwvakker de toren van De Dru ga opbouwen.

Bakker Rudy Schreuder gaat mij begeleiden in het hele proces. Ik mag het showstuk dan ook tijdens mijn werk in Eibergen maken. Dat gaat niet in één keer. Het wordt waarschijnlijk vallen en opstaan. Elke keer leer ik er weer van. En dat is nu ook precies de bedoeling. Ik kan ook niet wachten om mijn plannen uitgebreid met Rudy bespreken en aan de slag te gaan.

Tot de volgende keer.

Kayleigh Nas