Stroopwafels en een verse haring met uitjes: twee typische Nederlandse lekkernijen. Maar voor de 20-jarige Monia Zahran uit Egypte is het veel meer dan dat; het zijn symbolen van haar nieuwe leven in Nederland. Monia, opgegroeid in Egypte met haar moeder en broertje, kende lange tijd haar vader alleen van vakanties. Hij werkte en woonde al 24 jaar in Nederland om zijn gezin in Egypte te onderhouden. Drie jaar geleden, op haar zeventiende, kwam ze naar Nederland en werd het gezin eindelijk herenigd. 

"Dat we nu als gezin weer bij elkaar zijn, is het allerbelangrijkste”, vertelt Monia. “Mijn vader woonde en werkte hier om ons in Egypte een goed leven te geven. Maar ik zag mijn vader alleen als hij op vakantie kwam. Dat vond ik zwaar. Nu wonen we als een normaal gezin samen in een huis.”

Overgang niet gemakkelijk

De overgang naar Nederland was voor de toen 17-jarige zeventienjarige Monia niet gemakkelijk. “Je laat alles achter, vrienden en familie. Ik zat in Egypte in het laatste jaar van de middelbare school en heb mijn diploma niet kunnen halen. En dan kom je in Nederland, waar je helemaal niemand kent en ook de taal niet spreekt.  Dan is het heel eng om contact te maken met mensen. Het Egyptisch schrift is anders dan het Nederlandse alfabet. Gelukkig sprak ik wat Engels, waardoor ik de letters snel onder de knie had. Maar eigenlijk kun je wel zeggen dat ik als analfabeet Nederland binnenkwam. Ik kon niet lezen en schrijven.”

Zorghart

Vastbesloten om haar leven in Nederland op te bouwen, startte Monia bij Summa Plus op het voortgezet onderwijs voor anderstaligen, kortweg Voat. “Ik ben begonnen in de laagste klas, de alpha klas. Ik wilde koste wat kost snel de taal leren. Binnen drie maanden zat ik op A1-niveau wat staat voor eenvoudig Nederlands. Nu volg ik de mbo-2 opleiding Dienstverlening Helpende Zorg & Welzijn. Uiteindelijk wil ik fysiotherapeut worden. Ik wil iets kunnen betekenen voor mensen. Ik heb een zorghart, zorgen voor mensen, goed doen, geeft me voldoening.”

Vriendschap

Om de taal nog beter onder de knie te krijgen en sneller te kunnen integreren, startte Monia naast haar studie bij de Action. “Daar werk ik nu twee jaar. Het is belangrijk om te praten met mensen, dan leer je de taal het snelste. Dus hoe spannend ik het in het begin ook vond, ik ben blij dat ik meteen een baantje heb gezocht.” Ondanks haar drukke schema, met studie, werk en één keer per week zwemmen, heeft ze nog niet veel Nederlandse vrienden. “Ik focus me nu echt op mijn studie. En met werken en sporten blijft er weinig tijd over. Ik prop soms wel 48 uur in een dag”, lacht ze, “maar het blijft nog wel lastig om een echte vriendschap aan te gaan. Maar dat komt wel goed. Ik heb één goede vriendin. Zij komt uit Somalië. Ik heb haar leren kennen op Summa Plus en werkt ook bij Action. Dus we zien elkaar daar regelmatig.”